بیماری فراگیر در عصر نئولیبرال

تاثیرات اقتصادی و اجتماعی از فیلتر تبعیض‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های «مرسوم» می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذرند که همه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌جا قابل رؤیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند... این «طبقه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی کارگر جدید» در خط مقدم حاضر است و یا باید بار بدل شدن به نیروی کاری را به دوش کشد که به خاطر شغل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اش بیشتر در معرض خطر ابتلا به ویروس قرار دارد و یا در پی سیاست تعدیل اقتصادی برآمده از ویروس، بدون هیچ منبع مالی از کار برکنار شود. این مساله شکاف اجتماعی را تشدید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و این پرسش را بر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌انگیزاند که چه کسی در صورت تماس با فرد بیمار یا عفونت، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند خود را ایزوله یا قرنطینه کند (با یا بدون پرداخت مالی). درست به همان سیاقی که آموختم زلزله های نیکاراگوئه (1973) و مکزیکوسیتی (1985) را «زلزله های طبقاتی» بنامم، پیشرفت کووید-19 ویژگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های یک همه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیری طبقاتی، جنسیتی و نژادی را به تمامی نشانم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد. در حالی که تلاش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها برای تخفیف و سبک سازی موضوع به راحتی در لفاظی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی چون «ما همه با هم هستیم» پوشانده شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند، رویه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، به ویژه از سوی دولت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ملی، انگیزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های شوم تری را نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند.